Ahiri Ruh...

kara bulutların sabah yelleriyle estiği yanlızlığım
pencerede üşümüş kanatları kırık kuşum
kaybolmuş bir çocuğun hıçkırıkları gibi akan göz yaşlarım
ızdırabımı gök mavisine boyuyan yıllarım
işde o ben, nehirlerin denize döküldüğü yükseklikdeki adam
şiirlerde kelimeleri dans ettiren şair
var olmanın felesefesini yazan o ahiri ruh
yüzümdeki engin çizgiler
sakalımdaki hırçın beyazlar
güneşin battığı yerdeki adam
yaprakların damarlarındaki oksijen
firavunun rabbini anlayıp ona secde ettiği toprak
dünyanın sekizinci harikası varlık
sögüt dallarından düdükler yapan
anadolunun yanık havalarını çalan çoban
çocuksu ruhunu hala kaybetmeyen o temiz yürekli insan
o simsiyah saçlarının arasına yılların imzasını atan beyazlar
küçük çukurlar kazıp içinde karpit patlatan çocukluğum
işde o ben var olmanın felsefesini yazan
ahiri ruh....