Ahlat Ağacı

Söyleyeceklerim var ahlat ağacı
Dudaklarımı perçinleyip suskunluğun içine koyuyorum
Suskunluk içime koyuyor

Her an sur misali çığlıklar kulağımda
Körebe oynuyorum körebe
Nere uzansam bir yaraya basıyor elim
Kulaklarımı tıkıyorum
Vicdanımı tütsüleyip yıkıyorum

Sen duydun mu bir bebeğin süt diyen sesini
Sen gördün mü çakallar aslanı bekliyor
Ve yağmur yağmıyor kaç zamandır gözlerime
Islanmak bu kadar korkutur mu insanı ahlat ağacı
Damarlarım da acıyor kalbim kadar anlamıyor musun?

Ne söylediğimi bilmiyorum belki
Ve ne söyleneceğini bir şiirle
Şehir üstüme üstüme geliyor
Sonra dünya duruyor ben dönüyorum
Bir gecede kırk bin kez yanıp sönüyorum

Düşünüyorum, korkuyorum, kelimelerimi suskunluğa koyuyorum
Suskunluk içime koyuyor ahlat ağacı

Yanmışsa insanlık benim suçum mu?
Alt komşumun çığlığı, üst komşumun kahkahası
Dahası var dahası
Ağzı öyle açılmış ki dedikodunun
Birinin dudaklarında ötekinin kanını görüyorum

Herkes birbirini biliyor aslında
Bildiği kadar Muhammed'i (sav) Ebu Cehil'in
Hatırlıyor sofrada bölünen ekmeği
Fakat göremiyor bölünen yürekleri; ben susuyorum
Kelimelerle koparılıp kelimelerle bağlanıyoruz
Tam orta yerimizden dağlanıyoruz; ben susuyorum

Ağlıyorum, sızlıyorum, gözyaşlarımı suskunluğa koyuyorum
Suskunluk içime koyuyor

Cehalet vicdansızlıkla birleşince, yürek çelik oluyormuş anladım
Kapayınca gözleri nefret, anladım vicdan kör oluyormuş
Lal oluyormuş korkunca insan
Biri birinden birazcık makul
Kör, topal, lal değil, asıl malul

Ben yalnız sana anlatabiliyorum yokuşa sürülen insanlığımızı
Bir düşü yatakta bırakıp, bir düşe sarılıyorum
Sen söyle ne olur, kime darılıyorum?
Kanımı sarartan suskunluğuma mı,
Beni yalnız bırakan kelimelere mi,
Yoksa usulca titreyen acemi kalbime mi?

Kızma bana
Mırıldandımsa, benim değil kalemin sesi
Sitemim, yaşamamın öfkesi
Oysa ben lügatimi, aklımı, irademi suskunluğuma koyuyorum
Sonra suskunluğum içime koyuyor
Hepsi bu!