Ahtapot Kollu Yalnızlık Terminolojisi

geçmişe hüzün enjekte aşılarken zaman
yıldırım gibi geçiyor gözlerinden yaşam
kendini aniden yaşlanmış hissediyor sanki insan
koşuşturuyor anılar maratoncu inadıyla
ilk okul
ilk aşk
...
...
hepsi daha dün gibi...
ipi ilk göğüsleyen hiç değişmiyor ama;
seremoni vakitleri geçeli epey olmuş yüreğin...!



yüreğin hala çocuk evet de;
eskisi gibi koşamıyorsun nedense
oysa eskisinden hızlı atıyor kalbin!
ama;
bayramsı sevinçler resimlerden çocuklukla gülüyor
yürek büyümesi derler ya
farkediyorsun ki yaşlandıkça daha küçülüyor...!



yıllar sadece yolları değiştirmiyor
tüm bozukluklar düşüyor unutkanlıklarına
yok yere kırgınlıklar
bir inada yanmış ormanlar
ve bolca keşke kipli geçmiş zamanlar...
geç de olsa kabul ediyorsun
hayat karmaşası ; her şeye rağmen
hatalarından ve sandığından çok daha basit kesirli aslında
ve ilk aşık olduğun kadar yaşamsal...!



devre dışı kalmış hayat anları
işte o zaman dudak büküyor
örtüsü küçülmüş ki oldukça dar geliyor in/sana
tüm doktorlar söylüyor halbuki ;
huzursuzsan;
dünya gözlerinden daha bir odağı bozuk dönüyor
zamanla daha grileşmiyor bulutlar öyle görünüyor insana...!



oysa biliyorsun
yalnızlık süveter gibi!
örtmüyor işte her yanını
her yerini örtemiyor işte adam gibi
ama senin eksiklerin üşüyor devamlı...!



reçete de belli...
yeni bir hayata kurmak gerekli aslında gecikmiş saatleri!
yelkovan nasıl tek başına şaşkın ve işine yaramazsa zamanın
farklılıkların lezzeti diyelim geçmiştekilere
düşün;
akreple yelkovan neden aynı boy değil!
iki çekirge boyu değil mi topu topu
öyle ya hayat hep kurulmuş değil mi ikiye!
kes kollarını ahtapotun ne kalır geriye...!




var mısın,
dünleri kayıp değil kazanılmış tecrübe sayalım artık
hadi birleştirelim kolları yeniden gövdeye
ve
bölünsün artık bu yalnızlık ikiye...!








ToprağınSesi