Aile Sesleri Evlerimiz

rüzgar çıkacakmış gibi

iç içe ve omuz omuza

evlerimiz gecekondu

aynı sevinçleri

aynı üzüntüleri yaşadı dudaklarımız

birlikte yaşamışız

aynı mahalle ortak renklerimiz

çocukluk arkadaşlarım

kimi kanı çekilmiş solgun çehreli

kimi yokluk çaresizlik

dünyadan habersizlik

masumca her birimiz

evler hüzün kalpli 

bir yalnızlık çemberi

her akşam aile sesleri çoğu

misafirlikler olurdu

komşulara açık kapılar

birimiz hepimiz

hepimiz birimiz içindi

hiç bir ayna

mutsuz göstermezdi bizi

imkansızlıklar ,çaresizlikler geçmezdi

sokakları toz toprak

yağışlarda balçık-çamur

kar yağışlarında

çivilendiğimiz oyunlar

sevinçlerimiz vardı

bayramdan bayrama

yeniden başlardık

hayata bağlanırdık

kandil gecelerimiz mana iklimimiz

ramazan ayı ,teravihlerimiz

namazda gülmelerimiz

çocuk günlerimiz

oynar durur hala canlı

sokaklarında bilye oynadığımız

bahçelerine daldığımız

birbirine yaslı

bitişik komşu evler

yamalı pantolonlarımız

üst baş çamurlu

baş edilmez çocuklardık

modernite ve şehir

biçse de tüm geçmişi

değiştirse de yaşadığımız mahalleyi

değişmeyecekti bende

çocukluğumun evleri..

10.02.2024