Âitsiz

Öğle bulantısına sıkışmış
Bir ruh hâli içinde
Camın parlak yüzüne yapışmış
Bir karasineğim
Ben de dünyadaki milyarlarca
Başarılı sevişmeden biriyim

En sevdiğin yastıkta uyumak
Daha güzel uyutur seni
Ama her fırtınadan kaçmak
Güçlendirmez kanatlarını
Fırınlanmamış Afrikalılar kadar
Yasın tutulur
Ve o kadar hatırlar herkes
Yüz metreyi en hızlı koşamayan bacaklarını

Büyümek zor iştir,
Öğrenmek sancılı...
Ayrılığı tatmak gerekir,
Ölümü bilmek...

Bırak
Üstüme başıma hayatı bulaştırayım
Kâinat bu kadar renkliyken
Ben neden renksiz kalayım?

Öğretildi ki,
Duvarları gökyüzü olan bir hapishane
Yaratacaksın
Yolun bitimine sonsuz özgürlük
Koyacaksın
İşte böyle Tanrı olacaksın

Oysa
Ateş yanmak değil,
Pişmektir
Beni ateş ile korkutmak
Kap kacağı kendine güldürmektir

Hem ben bile
Çocuk gibi resim yapamam artık
"Mükemmel"e kayar elim
"Olan"ı bilir zihnim
Hayâller raflarda tozlanır
Mâviden beyaza döner bulutlarım

Gerçek ile bu kadar iğfal edilmişken
Hangi dûa kurtaracak nâmusumu
Çarmıha gerilmiş masallar mı
Özgürleştirecek ruhumu?