Ak Adamın Kara Günü

Bir ışık, bin tebessüm, sössüz duygular
Gözleri apaktı
Güneş beyazî bir nur vururdu içine
Ellerini kaldırırdı yeni vardiya değişiminde
Apak dualarla doluydu
Ah... Ne kıskandırırdı görenleri hep
Işık utanır çekilirdi yüzünden
Ki... Ağladığında o apak adam
Gözyaşlarından sevdikleri akardı...

Bir gün, bin ölüm, sessiz ilelebet
Ne olmuşsa düşmüştü hayaller
Zift kokan bir koridor... Sonrası havasız bir boşluk...
Uzaktan gelen acının tiz sesi...
Ak adam ellerini kaldırdı
Zift kokan yere nasıl da aydınlık veriyordu
Dualarla...
Ki... Ağladığında o apak adam
Gözyaşlarından sevdikleri akardı...


Bir siren, bin hüzün, yaşsız ağlamalar
Sağa dönmek isterken karşılaşan bir boyunluk
Sedye... Sedye ölüm döşeği
Ak adamın üstünde beyaz dualarla örtülü
Onu taşıyan doktorlar, sanki melek gibi
Beyaz, ıssız, sessiz...
Ak adam şaşırdı birden, nefesini çekti içine
Yandı, yandı
Hep aldığı oksijen şimdi bir köhne yabancı
İçten soğuk tanıdık, dıştan sıcak acı
Birden ellerini kaldırdı Ak adam
Ampulden yansıyan gölgeli ışık gösteriyordu
Dualarına kömür karası örtüldüğünü
içten yabancı oksijeni iniverdi, ellerinin duası düşüverdi
Mavi gözlerini ölümün karası bürünüverdi
Yüreği kendinden önce cennete gitmiş gibi
Ki... Ağladığında o apak adam
Gözyaşlarından sevdikleri akardı...


Bir kara, bin kahverengi, sözsüz kırmızılar
Kefen beyazını kapatan tahtalar, tahtaları kapatan kara hayaller
Güneş her zamankinden de ışık saçıyor
Sanırım ağlıyor...
Sıra sıra dizilen Ak Adamlar
Cennete girmek için sıraya girmiş gibi
Ak Adam ellerini kaldırdı birden
Ama kara hayaller kapladı üstünü
Olsun ne yazar zorlardı o kendini
Ki... Ağladığında o apak adam
Gözyaşlarından sevdikleri akardı...









E F T E L Y A...
(Akdenizi cebinde taşıyan kız... )