Akan Hayat Ve Geçmeyen Zaman

Inancını yitirse de,halâ aşka direnen ruhumun samimi feryadıdır bu şiirim..
Otların kuruduğu şu 40 derece yaz sıcağında son martı çığlıklarımdır..

Sınandım, ateş ırmağından geçen o güzelim gençlik yıllarımda yeterince,
Yorgun,bezgin ve gezgin bir ben kaldı geriye,kül duman içinde..
Terennüm ederlerken başkaları aşk melodilerini,tozpembe hayaller içerisinde,
Tarifsiz acılar hatıra kaldı bana,şu acımasız zaman tünelinde...

Aradım hep uzak limanlarda ama bazen Kaf dağının ardında sevgiyi,
Ömrüm boyunca hep sırtımda taşıdım,kaplumbağa misali evimi,
''Gitme ne olur'' hicazkar şarkılarına kanıp atmadım hiçbir limanda demiri,
Modern Marco Polo oldum, raksettim nice ay ışıkları,nice seher yelleriyle uzak diyarlarda...

Hangi ermişlere,bilginlere sordumsa şu hayatı,bir cevap alamadım,
Geçmişimin çöl tarlasını Alamanyada bıraktım,sevinçle vatana vardım,
Güzelden,doğrudan,sevgiden kalan ne varsa,unutmadım,yanıma aldım,
Döndüm bırakıp acılar çizgili zavallı gençliğimi o Gılgamışlar,Homongoloslar ülkesinde..

Geçti yıllar,hiç farkında olmadan,kaçarcasına,uçarcasına,koşarcasına,
Kaydı gitti hayat elimden,sadece ardından bakakaldım,
Yine de ''her bitişin arkasında mutlaka yeni bir mutlu başlangıç olduğuna'' inandım,
Yıkılmadım...Yeni ümitlerle tekrar tekrar canlandım,ayakta ve hayatta kaldım...

Vatana geldim,gördüm ki dertler aynı,sıkıntılar aynı,tas da aynı,hamam da,tellak da..
Hayat pahalılığı,devalüasyon,sürekli sızlanan emekliler,dar gelirliler,diplomalı işsizler..
70 yıldır tanıdığım vatanımda,sanki zaman hep aynı noktada takılı kalmış duruyor,
Doğuyoruz,yaşıyoruz,ölüyoruz,zembereği kırılımış saat bize hep aynı zamanı gösteriyor..
Hayat su gibi akarken, zaman bu ülkede yerinde sayıyor,yerinde patinaj yapıyor...