Akasya Ağacı

Divriği Kalesinde sonsuzluk kokarken,
Çıplak deve dikenlerim ağlıyordu.
Uysal bir yoldaş idi ruhum eleme,
Yıpranmış surlarımda saklanmıştı uslanmaz benlik,
Ve 1200'lü yılların huzuru esiyordu iklimimde.
Paslı bir ürperti ile burkuluyordu şu yürek
Dahası, ölümsüz aşk kokuyordu Mengücekli prensesim...
Kadınsı tenini kokladıkça, erkeksi dizelerim Süpernovaya dönüşüyordu

Ben, bir akasya ağacıydım Divriği'de.
Anti sosyal yamaçlarıma doğru kök salarken,
Dönüp dönüp acı çeksem de, isyan etmiyordum kadere.
Hep daha derinlere salıyordum köklerimi
Kömür kokan derinliklere...
Farklılıklardan zenginlik katıyordum içime,
İçiyor ama sarhoş olmuyordum.

Divriği İstasyonunda bir akasya ağacıydım ben!
Denklemler kuruyordum hesabımı hiç şaşırmadan
Köklü sayılardan başlayıp üslü aşklara ekleniyordum
Ezberimdeki formülümde bir sevda masalı vardı noktasız
Adına aşk desem de, hüzünlenmiyordum
Yanmıyordum nihayetinde...

Divriği İstasyonunda bir akasya ağacıydım.
Kömür taşıyan vagonlar ağlayarak kaçıyordu,
Bir ben kalıyordum kayalık yamaçlara dost...
Giden gidiyordu dostlarım!
Kömür yüklü vagonlar gibi gidiyordu...
Silen, bir kalemde siliyordu aşkları.
Bense, aynı köklerimle, büyülü masallarımı yaratıyordum
Dedim ya, bir akasya ağacıydım ben.
Salınıyor, savruluyor ve gürlüyordum
Ama ağlamıyordum, adına 'aşk' desem de...
Divriği'de, hep aynı yerde,
Köklerimi, tek heceli bir aşka salıyordum.