Akla Ziyan

Akla ziyan umutlardı yazdıkları.
Kafasını kaldırdı.
Duvara yansıyan gölgesini
Ölüm sandı.
Kendi karanlığıydı gördüğü.
Sıkıldı.
Kalktı.
Ardından kapıyı kapatmadı.

Yolda yürürken sızılarını yokladı.
Hem aynı yerde,
Sabit,
Geçmek bilmez pişkinliğiyle çökmüş sızılarını...
Köşe başlarında bir bir yaşama sebeplerini bıraktı.
Ardına bile bakmadan...
Yürüdü.
Yürümek için en tekinsiz saatti.
Acılarını yokladı.
Yüreğin acıması için hep müsaitti zaman.
Yaşama sebeplerini tüketirken
Ardına bile bakmadı.