Aklın En Büyük Yalnızlığı

Küçük bir Ada’nın odalarında saklanıyorum

Görme diye,

Görmeyeyim diye.

Gelmektende vazgeçemiyorum 

Unuturum diye ödüm kopuyor. 

Adını huzur bıraktım

Çünkü 

Her mevsimi burada yaşadım ben,

Ağladım,

Güldüm

Burada şarhoş oldum ben! 

Geceleri uyuyamıyorum

Yakama yapışmış bir sensizlik var.

Sızısı değdimi sol yanıma 

Sabahı ayaz ediyorum

Yinede dinmiyor çaresizliğim.

Diyemiyorum mecburum..

Koşamıyorum hürce

Yüzümde yere düşmemiş göz yaşı,

Aklımda yarım kalmış bir hikaye,

Yüreğime zor

Ayağıma bağ oluyor.

At beni artık şu uçurumdan aşağı!

Nefes alabileyim

Yaşayabileyim.

Gömlek değil ki bu sevda yama atıp giyesin

Bırak Allah aşkına

Ben taşırım bu sevdanın izlerini 

Yük değil 

Şükür/lütuf olur bana 

Yere düşürdüğün nar tanesi bu sevda

Kirlendi dediğin

Kesip attığın bir kumaş parçası.

Endişe etme 

Belime dolarım ben,

Boynuma sararım.

Anlatırım ben o boş sandalyeyi taş yığınlarına,

Sokaklara..

Aklın en büyük yalnızlığı bu

Ruhumun sokaklarında sensizlik

İçime dokunan sızı 

Ve 

Ciğerime dolmayan hava

Sana yemin ederim ki 

Bulut olsam günlerce dinmez  yağmurum!

İçimde bir şeyler ölüyor hissediyorum.