Aksak

konçerto bitti
duvarlar bizi tanır artık
yanılmalar pususunda
bir sen bir de ben mi kalmıştık...

"oysa zamandı yolunu şaşıran" derdi
aksak öykümüz
yanımız yöremiz sebebimizdi
çıplak kollarıyla son seferinde azrail
sanki bir tek bizim için çıkacaktı işe...

sürgün yalnızlığında çalınan ıslık kadar
arkadaştık toprağın kokusuna
biz bir kendimiz değildik
düşlerimiz gerçeğimize yaban
gözlerimiz kederde bile bizim olamazdı...

kılı kırk yaran bu sonda ilktik
kokusu insan
tortusu toprak
aksak öykümüzde
kendimiz yasak koyduk kendimize...

akrilik bir yalan bu yaşamak
varlığımıza aykırı
yokluğumuza tutsak
yaprakları hastalıklı
aksak öykümüz
bizsiz başladı
bizsiz bitmeyecek...

ara sokağın birinde yağmurdan kalmaydım
göz bebeklerim çamura bulanık
erken aşklara meraklı acıya üstad
kent değiştirmeyeli yüzyıllık
kendi yalnızlığına şıllık
bir imkansızlığa tutuk
ve evleri dışardan daha çok sevecek kadar
aksak bir uysallıkta
öykümüz
kayırılmış aldanmalarda kayıp...