Akşam Olunca

Yaşamın aydınlığında saklanan hüzün,
Belirir siyah bir elbise içinde
Akşam olunca.

Bütün duvarlar adını çağırır,
Tutar ellerimden aynalar,
Söylenmemiş ne kadar şarkı varsa
Kulağımda sur sesi...

Bir yudum su, masanda aynı çiçek,
Aynı film oynar televizyonda...
Aksi olmamışlığın
Sessiz ve kara, gözlerinde gecenin.
Bir ürperti hatıralarda
Ben susarken.

O çılgın çocukluğun
Nazenin bir yalnızlıktır kucağımda.
O metruk tavan arası umut
Sol yanımda.
Bütün yarım kalan aşklar adına ölürüm
Akşam olunca.

Ve gülerken
Yüzümde koca bir İstanbul tutuşur,
Sokak sokak yanar ayak izlerin.
İçimde bir kuyu ;
Soğuk ve derin,
Sonsuza açılıyor gibi
Sen annenin koynunda uyurken
Yenice sevdaların neşesiyle...

Akşam olunca
Yeniden okunur hikâyemiz
Yağmurlu bir yüzün çizgilerinde...
Nedamet şakaklarımda yağlı bir kurşun.
Keşkelerimden usanır beynimi kemiren ur.
Sonra,
Bütün madde uyur akşam olunca...