Akşamlar

Ben, akşamlarda kendimle yüzleşirim,
Kendimle huzur bulur, kendimle gülerim,
Kendimle eğlenir, kendimle hüzünlenirim,
Ve ben, akşamları derin derin soluyup içime çekerim .....


Sabahları erken uyanıp, erken kalkarken,
Garip bir telaşla koşarken otobüslere, tramvaylara
ve daha yeni günün siftahını bile yapamamış iken,
Ben, akşamları derin derin soluyup içime çekerim....


Fabrikada henüz işe başlamışken,
Arkadaşlarımla, dostlarımla henüz iki laf edememişken
ve sıradan bir günün telaşı sıkıntısı henüz boynuma binmiş iken,
Ben, akşamları derin derin soluyup içime çekerim....


Derken; bir telaştır başlar gün boyu süren,
Kalabalık içinde yalnızlığa taşır beni
ve alabildiğince bir yorgunluk küçültürken gözlerimi,
Ben, akşamları derin derin soluyup içime çekerim....


Evet dostlar! kalabalık içinde yalnız kalmak;
açık havalarda nefes alamamak ve güneşli havalarda üşümektir,
göz alabildiğince uzanan yemyeşil vadilere bakıp,
heryeri simsiyah görerek hayata küsmektir,
herkesten, her şeyden kaçma isteği, kendince özgürleşmektir...


Akşamlar; eve dönüş demektir,
Garip bir telaşla yeniden tramvaylara koşmak,
Sevenlerine kavuşmak, sıcacık sarılıp yeniden gülmektir
ve akşamlar kendini dinlemek, umutlara süzülüp, güzelliklere yürümektir...


Her daim akşamlarla dostum, akşamlar benim dostum.
Ben akşamlarla, gözlerimle hislerimle dertleşirken hep sustum.
Yüreğini okudum feleğin, cilvelerine taş koydum, yüreğimle konuştum.
Ben akşamlarla, gözlerimle hislerimle dertleşirken hep sustum