Aldıklarının

ört dedi üstümü
son kez göm ve omuzla yorgunluğun üzerine kara kalem çizikler atıp
saklı esaretlere götür kemiklerimi, ziyan sebil bir kente

kuytularda uyandıracağım nihavent zamanı
et ve tırnaktan ayrılmayan acılar yazarken böğrüme o şiirleri

kıyamet sofrası kuracağım
kızılcık şerbeti yerine
kan dökerken o kadehe
şeytan ayinleri çalacak gecenin rengini

erken uyanacak belki İsrafil
belki de hiç ötmeyecek o sûr, tecrit olup günahın molasında
dar bir yer sofrasına bağdaş kuracak
yanık verandada kuş ölüleri koklarken hüzün

şahin bakışlı mekân seçecek yalnızlık gözüyle, özlem
uzaktan bakarken yangınlara
yaklaşıp o meczup yıldıza

hayasını yitirecek
ar damarın

edepsizleşecek inkar
şahadet parmağı kırılırken imanın

aldıklarının
ve verdiklerinin hesabı sayılacak çentik atıp boş bir ağaca
kim borçlu?

ezberi bozulacak ihanetin, kıyamda
pusulanın ibresini kırarken poyraz

belki ruhu uçuşacak
belki yeniden döllenecek ihtiyar ağaçta
siyaha dönecek belki Kasım hasadında

seleler dolusu
zembiller dolusu

göz renkleri ilişirken
çirkef efkarlarla

gömülecek
kış toprağıyla ölüyü defneder gibi, siyah beyaz film hızıyla


ört dedi üstümü
son kez göm...gömdüm

içimle dışımı
aynı tabuta
koyup


varsın çürüsün diye
ya da yem olsun
sana...