Aldırmayın Dostlar!

Umutsuz değildi benim şiirlerim..
Karanlık kusmazdı kalemim..
Affedin dostlar,
Yalnızlığı istemezdi yüreğim!

Ne olduysa oldu!
Önce dünyamdaki renkler soldu,
Birer birer...
Sonra içim boşluk doldu.

Dünyanın en mutlu insanı bendim!
Umut dağıtan bendim,
Seven,sevilen...
Ben herşeydim..

Şimdi ise tozlu raflara hapsedilmiş,
Kitaplar gibiyim..
Şu gencecik yaşımda,
On kat yaşlanmış gibiyim..

Aldırmayın dostlar,
Aldırmayın...
Umutsuz şiirler yazarsam da
Okumayın...

Kim umutsuzluğa düşmemiş,
Kimin hayalleri solmamış,
Kim ağlamamış,
Kim yalnız kalmamış!

Bunları şimdi ben yaşıyorum..
Kime ne?

Allah aşkına....
ALDIRMAYIN DOSTLAR..
ALDIRMAYIN!

Elbet bir gün bahar gelir,
Sakın..
Sakın yılmayın..

---(benim için üzülen dostlarıma şiirim)----