Algının

hani odun kıracaktın bahçede,
ben çay demleyecektim
terleyecektin sen
silecektim
düştüğünde incinirse ayağın
saracaktım




hani İstanbul düşünce gözlerinden
göz bebeklerine oturacaktım
çay ve simit kadar sevecektin beni
dökülürse susamlarım, işaret prmağınla toplayacaktın.


hırkamı çıkarıp omuzlarına bıraktığımda
kokun yeter deyip varlığımla ısınacaktın
yarlığım eksilirse sende
bir dağın eteğine çekilip sessizce
özlemiş sabahlarla yeniden koşacaktın


istanbul düştü gözlerinden
ben düştüm gözlerinden
yarlığım ?
ve sen gittin
hangi dağın eteğindesin
ya da hangi kolların sıcaklığında?

özlemedin
gelmedin
buymuş hakikat, sevda masal
masal bitti
desem ki hiç sevmedin



denize bakma diyordun, ayrılık getirir
dağlara bak gülüm şu etrafımızı saran
seni benimle tutan
dağlar beraberlikti sence
dağlar anne kucağı
dağlar ninniydi
geceleri bizim türkümüzü söylerdi sessizce
ben ağlardım hep bir gün gitme ihtimaline



/ ve ben uyumadan gittin bir gece!!! /



kurusun dağlar
yıkılsın deniz
kırdığın odunlardan bir sandık yapıyorum şimdi
yüreğimi alacak ölçüde,
ellerimizin son birleştiği yerde
Azraili beklemeden girmeli içine
seni bu denli sevdim ben
sevda beni alnımdan öpmeli...


2010/ Algının...