Alı Değdi Karanfilin

Attım kendimi sokaklara
Yollar alaca karanlıkla sarmaş dolaş
Sırtımda üryan sessizlik
Saçımın her telinde dürülmüş hiçliğin
Her atışında yüreğimin
Ağır yükü Yokluğunun
Sararmış gül vari
Tüy gibi rüzgârın kollarında
Savrulan yapraklar
Tek tek kırılalı dalları
Ağaçlar iki büklüm
Kimsesiz
Oturdum buruk mutlulukla
Kıyısına son tangonun
Çentik çentik nice aşklar üstünde
Dillendi peyke öyle çok
Derin bir iç çekip
Tahtalarının gıcırtısıyla sayamadığım
Alı değdi karanfilin
Asla ayrılmayacağız derken
Deryanın dalgası
İçine çekti kokusunu dönerek başı
Mavi bir beniz imkânsızlığın
Ezilmişliği ile köpüren
Ardından çaresiz
Sende git öncekiler gibi...
İnledi hıçkırıklarla asuman
Her damla yaşı saklar bilirsin
Takvim yaprakları sapsarı

Dalgalar hırçın, karayeller
Oydukça oydu kayaları un ufak
Kapattı görmesin diye gözlerini
Yakıcı alaz bir o kadar sesi tiz
Ayrılık zulüm!
...... ?Sen de git şimdi git!?
Boğazımda kelimeler düğüm
Aşina öyküler ne kadar biz
Dünya dar, kırk yamalı yorgan...
Hiçbir yere sığmayan kocabaşım
Yolu dilden geçerde seremez yatağını
Bir türlü gönlünce ortaya sevda
Meçhul adreslerde sürer ayaklar izini
Aşk ki kibrit alevi
Tütsüleyip geçecek
At ocağa odun sönmesin alaz
Tut yakasından sevdanın!
Ayrılığa inat..





* Sevgili Deniz Ercivan arkadaşıma çok teşekkür ederim...Emeği geçmiştir.