Almıla

Ay dans ediyordu
Sabahı özleyen gecenin koynunda
Zaman buseler dağıtarak geçiyordu
Almıla'nın düğününde...

Almıla'nın yüreği bir yangın yeriydi
Gidip de gelmeyen evdeşin
Görevinde ki bu son seferiydi

Gönül yarısı gitti ve bir daha gelmedi
Şu Tanrı Dağlarında
Bir mezarı bile olmadı
Almıla'yı bir daha gülerken gören olmadı

Almıla'nın sönmek üzereydi yaşama ateşi
Efkârını harmanladı, vuslatını ahrete saldı
Gözyaşlarında teselli ararken
Erken gelen bir ölümle dul kaldı

Almıla hayatın salıncağında
Tüketirken tüm direncini
Mahnılara gülüp, ağlamaya yasak koydu
Korumaya çalıştı inancını

Almıla'nın gönül yarası kumraldı
Acısı tarifsiz bir maraldı
Geride hüzün kemirmiş hayalleri
Kaldı sahipsiz... Al, aldı...

Almıla'da yıllandı acının hüzünlü rengi
Bir daha kuşanıp gelmedi ahengi,
Afsız hükümlere gark etti
Bir daha bulunamadı dengi...

Almıla ?Hayata ölüm' dedi, ?Ölüme Hayat! '
Yüreğini delip geçmişti kınından çıkan hasret
Bu yüzdendi konar?göçerliği. Heyhat!

Almıla gözlerine hüzün perdelerini çekip,
Soluk ay ışığında ayrılık türküleri söylerken
Akbaşlı karlı dağlar ile gecenin dorukları
Her gece ona kulak kesiliyordu

Brs?250510



* Almıla: Kızıl Elma veya kırmızı yanaklı kız anlamındadır. Aslı Almula'dır. Kız ismidir.