Âmâ Değilim Sevgilim

Usulca vuruyor camına kışın arsızlığı,

Başında yalnızlığın örtüsü

Kendine sakladığın yarınların ile

Bekliyorsun bir bacası patlak sobanın başında...

Uzak bir köy türküsü gibi,

Tezeklerinden arınmış toprağın verimi

Aşağı ki mahalleden duyuluyor ıslığı

Bir köpeğin hınzır uluması gibi...

Hamuru karan nasırlı ellerinin çatlaklığı

Mayası bozuk bir serserinin çığlıkları

Yapışıyor da çıkmıyor hüzünlerimize.

Ayrılık çanları koyunların boynunda sallanırken

Çoban köpeğinin yorgunluğu bitiyor sundurmanın eşiğinde.

Çaylarını karıştırırken yorgun çiftçiler,

Ritmini bulamayanların çayı şekersiz içtiği belli.

Kahvehanenin buğulu camından çağırıyorum seni

Oysa taşlarını yeni dizdin ruhumun

Usulca öp alnımdan,küçük bir hayaldi benimkisi...

Roman bitti,kitap kapandı sevgilim.

Bir sonraki Aralıkta, gözlerimi karanlıktan çıkarırsam

Seni göreceğim! Âmâ olan ben değilim

Sensin karanlıklarda rengarenk çizdiğim...