Amâ Özledim...

yoğun taşikardi,yoklugunda yanıma ,
belki kâr kalan..
sessiz bir hıçkırık
ve yutkunamayan yüreğim,
ses veriyorum sevgilim ;
yine çok özledim..

biliyorum pencerelerin puslu bakışlarında,
yanağımdan süzülürken yaşlar,
düşünüyorsun beni..

bir akşam üstü , deniz kenarında,
martılara yarısını yemediğim simidi ,
dirhem dirhem atarken,
yüreğimden sesi gelmiyor mu,
yalnızlığımın,
ince ince yağmur çiseliyor,
dudaklarımdan göğüs kafesime kadar ,
ve biliyorum aynanda üşüyorsun benimle,
tıpkı elimi uzatsam sımsıkı tutacakmışsın gibi..

Neden vardır kan kırmızısı hayatın,
yaşıyorsun ha , dercesine kimi zaman,
ve bazense çaresiz bir hasretin kucağında,
memeye süttür, en acısından..
düşlediğin bir meydandır belki,
ya da kaçık bir sevda...

duyuyor musun yine başlıyor gökyüzü,
homurdanmaya...
ve sokaklarda onlarca sevgili ,
kolkola aşkın kıskacında,

bu kez bardaktan dökülür gibi,
iniyor yağmur üzerlerimize...
bir bebek şemsiyesinin altında,
iki koca destan gibi , sarmaşık...
belli ki aşıklar birbirlerine,
ve sen canlanıveriyorsun uykumun en orta yerinde,
tıpkı elimi uzatsam,
tutabilirmişsincesine..

ama bu aşkın , ama'ları var bir de..
sevdiğim,
duyuyor musun ?
çok özledim yine...