Amo Te Jasmine

Koydum masaya bir şişe rakı,
Yanına beyaz peynir,
Mezesi katıksız acı...

Açtım radyoyu,
Hoparlörden önce bir cızırtı,
Çevirdim frekansı,
Sonra,
Adını bilmediğim,
"bir şarkı" çalmaya başladı...

Ses yabancı,
Şarkı yabancı...

Melodiler çok tanıdık,
Sanki yılların eskitemediği bir şarkıydı.

Boğuk sesli bir adam,
De re mi fa Sol,
Diyaframdan sancılı bir minör,
Ardından gelen susuşlar,
İçe vurumlar,
Tenor,
Majör,
Her neyse...

"amo te, jasmine..." diyor..


Sesi değil,
Duyguları detone olmuş bir adam,
tekrarlıyor;

"amo te, jasmine..."



Fransız aksanlı
Saf zarafetiyle
Paris Bulvarında bir ışıltı...

Dudakları burjuva
Saçları sarımsı, yüzü boyalı...

Henüz genç
Madam jasmine,
orta yaşlı bir adamla kol kola...

Parası cazip gelmiş olmalı,
Ki onun en vazgeçilmez lüksüydü;
Şaşalı hayatı...

Fazlasıyla yakıcı,
Belki de yıkıcı,
Üçüncü bardaktan sonra,
Rakı bile, O'na çoktan aşıktı...

Kim bilir,
Yine hangi karlı dağı arşınlıyordu rüzgarın kızı?
Bırakıyordu değdiği tenlerde ince bir sızı...


Birden şarkı duraksadı,
Keman virtüözü intihara çaldı,
Piyanosuyla genç bir müzisyen,
Sanki dev gibi bir uçurumdan atladı.

Hayır,
Fazla içtim sanırım...


Babam derdi arada;
"Rakı gibidir gerçek aşklar,
Daha ilk yudumda çarpar adamı.."


Haklıymışsın baba,
Rakı beni de çarpmış olmalı...

Hemen ayılmalı!

Radyo bozuktu zaten,
Öyle bir şarkı da hiç çalmadı...

Çalınan bir kalp,
Bir ömür,
Bir adamın hayalleri,
Duygularıydı...

Hırsız,
Kim bilir.
Belki de,
Ruhsuz bir kemancıydı...


Ve ben masaya rakı şişesini her koyduğumda,
Dudaklarıma yapışır,
Genzimi yakar,
Damarlarımdan yüreğime yol alır,
Bana Jasmine''ni hatırlatırdı...