Ankara

Ben sadece Ankara’da nefes alabilirim,

Sen Ankara’da nefes alıyorsun diye

Görmesem de yüzünü,

Duymasam da sesini,

Hissetmesem de nefesini…

Yalnız Ankara’da gördüm gözlerini,

Yalnız Ankara’da tuttum ellerini,

Yalnız Ankara’da öptüm seni,

Yalnız Ankara’da ağladım,

Anladığım zaman seni kaybettiğimi…

Ben yalnız Ankara’da nefes alabilirim

Yürüdüğüm bütün kaldırımlarda ayak izin var

Ve yanında ben

Gittiğim bütün parkların banklarına adın yazılmış

Ve yanında ben

Bu şehirdeki bütün aşıklar tanır seni,

Çünkü bütün aşıklar bilirler şiirlerimi

Çiğ düşmüş güllerde sen,

Deli esen sabah rüzgarlarında sen,

Yokluğunun kapkara büyüdüğü gece ayazlarında yine sen

Yokluğun büyüyor,

Yerin dibine geçerken ben…

Her kar tanesi, her yağmur damlası sanki sen,

Gökyüzüne baksam yıldızlarda sen,

Her nereye baksam ordasın sen

Ben Ankara’dan başka yerde nefes alamam,

Bu yüzden…