Ankara

kendi halinde oynayan her çocuk gibi
sevinçliydim!
seni sevmiştim!

ben okula her gidişimde
seni düşlerdim Ankara..

soğuk geçen kışlarından
kuşları üşürdü memleketimin
işsiz kaldığımdan haberi olmazdı kaldırımlarının
sen herkese çare olurken
bugün ne oluyor da değiştin!
yok mu senin bana; ne yapabilirim, demen..
dursam bir köşede
insanların bana bakışı yok mu
başımı bir kaldırsam,
çıkıp bir baksam sana
sen ne kadarsın Ankara!
insanlığın yok mu senin
sen yok musun sen...