Ankara Döngüsü

bir bahardan arta kalan

gözümün bebeği şimdi rüzgar

gittiğin gibi bir sabah

fütursuzca yine ve yeniden gel

bilmiyorsun değil mi

sokaklarım senin nefesin

gece bir karanlık oda

gözlerinde parça pinçik yıldızlar

ağladıkça yıldızlar saçıyorsun gökyüzüne

yeryüzüne binlerce öksüz mısra

sen yazmayı bırak ben sevmeyi

yaşamak iki kişilik katliam

aşkın belagatini bilmeyen yoktur

her şehri kolayca tavaf eder ihanet

o ne iklimsiz veda idi o ne şimdi

ellerin çoğul suya katılan beyaz

üzüm ve tütün kokulu karanlık bir kuyu

yüreğim kirli ipek böceği kozası

tam yerini bulmuş bir beddua gibi

yapışır yakasına adamın aşk

Ankara’da gece gidenin de gelenin de

adımlarını saklar kaldırımlar

yani gidip kurtulmak gelip kurtulmak

ölüp kurtulmaktan ötesi de var

mezarım raflarında kitaplığın

sayrılı düşlerin ortasında

havasız ve susuz kocamış fanusu kırıp

döner döner aşkı anlatırım

sorana sormayana bilene bilmeyene

oysa her hesabını görmüştür Tanrı

açıktan kapalıdan ölmüşten ve diriden

ben sadece senin içindeki bütünden

ayrılamadığım için yarımım