Ankara Garında Bekledim Seni Aye

gecenin soğuğu
kuru ayaza çaldı
yorgunum
uykusuzum
umutsuzum
bu gece

Ankara Garındayım
seni bekliyorum Aye
yirmiüçkırkbeş trenini bekliyorum
yani gecenin son trenini
yani seni
hangi şehirden gelirse gelsin
hangi yönden gelirse gelsin
seni getirecek olan treni
ben seni bekliyorum Aye seni

gecenin yarısı
yolcu salonunun
kör ışıklı lâmbaları
soğuk kanepelerde
oturanları
uyuyanları
ağlayanları
sarı ve soluk gösteriyor
tüm adamları
bilmem hiç birini
tanımam ben bu yolcuları
ben yalnız seni bekliyorum Aye

elimde ne var hadi bil
elimde kırmızı bir karanfil
hani o senin sevdiğin
kırmızı karanfil
bir de ıslak mendil
seni beklerken
ağlamaklı gecede


duvardaki tozlu kristal ayna
yorgun ve bitkin gösterdi
beni bana
seni görmek için
eğilip içine baktım ama
göremedim seni Aye

ellerim ceplerimde
ısıtıyorum sana ellerimi
yoldan geleceksin
üşümüş olacaksın
paltom da sıcak
içim zaten yanıyor sana
kollarım seni saracak
ellerim ellerini
gözlerim seni ısıtacak Aye

her tren girişinde gara
gözümü alıyor farları
aydınlatıyor duvarları
gözlerim kamaşıyor ışıktan
bakamıyorum peronlara
göremiyorum seni
yine yoksun Aye

şikayetçiyim geçmeyen zamanlardan
bir de seni getirmeyen trenlerden
bir de ağır vuran kampanalardan
bir de çelik raylardan
üstümden geçiyor hepside bir bir
durmadan durmadan Aye

son trenin girdiğinde gara
gecenin körüydü Ankara
bütün vagonlar boşaldı
kapılar kapandı
ışıklar söndü
umutlarım başa döndü
içim yandı içim
duvarlar senden saye
yine gelmedin Aye

gözlerim gecelerde
inmediğin vagonlara asılı kaldı
hey gülüm hey
bu ne haldı

ben yaşadıkça
sana vuslatımdır gayem
sen hiç gelmesen bile
ben hep bekleyeceğim Aye'm