Anladı Şehir

Kayıp yürekler kıyılara vurunca
Cansız,
Anladı şehir.
Anladı şehir ömrün bu denli sessizliğini.
Kalabalığın ve gürültünün arasında anlamsızlığını...
Anlamsızlık...
Aşkın yer almadığı sahte laf parçalarıydı.
Anladı şehir.
Kayıp yürekler akıllara vurunca
Sızladı.

Satır aralarına sıkışmış gizli bir sessizlikti aşk.
Bulup da anlamlandıralım diye hayatı,
Garip belirsizliklerle yüklü,
Yorucu,
Sızılı...
Ve işte tüm bu hayatın ortasında,
Tam da en belirgin noktasında
Sen...
Satır arasına gizlenmiş bir aşktın.
Gizli ve sessiz...
Bilmesin kimse diye,
Hiç kimse görmesin diye yani,
Tüm dillerin en az kullanılan harfine sığınmış
Sen...

Senin tüm gizliliğine rağmen,
Nazire olsun diye sanki
Ya da öyle değil de
Yüreğimin karakteri gereği
Ortalık yerde,
Çırılçıplak
Ve ıslak,
Âşık,
Deli...
Ben...

Yüreğimde çılgın zamanların yaşanamayıp içimde kalmışlığı...
Ve hırçın rüzgârların zaman zaman esip de göğe savurduğu
Ve sanırım kaybettiği,
Hakiki hasret parçacıkları...
Nehirlerin beslediği okyanuslara karışmış,
Derinlerde yediği vurgunun ağırlığı çökmüş...
Ve bir gün batımında kıyılara vurduğunda duygular,
Anladı şehir.
Ömrün bu denli sensizliğini...