Anladım Ki Burası Imgelerin Sustuğu Bomboş Bir Han.

İmgelerin yalnızlığında tükettin beni sen kadın
Yok, artık yüzümde hayat belirtileri
Çizik üstüne çizik kapanmaz yaralar
Kaldırdıkça göğsümden yukarı içi dolu kadehi
Aynalar yalan, sen yalan

Kahreder yaşanmış paranoyak duygular
Bir iskambil kâğıdı çekmişsin hayatın içimden
Hele o fotoğraflar kurgular-kuğular
Oyunda yalan, oynayanda.

Depreşir içimde sızmış sarhoşun derin rüyası
Bilinmez kim kimin bu dünyada kâhyası
Şimdi senin güçlü kollarının arasında uzansam
Kemik kırıklarımı avuçlarımda toplasam.
Nedir bu faili meçhul, evham.

Tüm trenler tehirli, şehir suskun
Senin için artık neyi ifade eder güftesini yitirmiş keman
Benim için mezar, tutkunun bedeli,
Oynuyorum..delirmiş bir plyoça oynamaksa zaman

Kuru toprağı ıslatmakla meşgulken ömrüm
Terimi hiç soğutmadım mevsimleri dilenirim
Gülleri yeşertmekse bahçesindeki konağın
Anladım ki burası imgelerin sustuğu bomboş bir han.