anlamsız bekleyiş gibi

yine başladık karanlık bir sokakta önümüze bakmadan koşmaya
yeminlerimizin dikenli güllere teslim olmasına,ellerimiz yine kırmızı
düşüncelerimizin bir anda film şeridi gibi dengesizce oynamısına
alıştım yüregimin ıhtıyar kaldırım taşlarına inat yürümesine
baka kaldım zamanın su gibi kalpime carpıp akıp gitmesine
acımasızca yok oluşuna inanmalıyım artık bendeki şansızlıga
ama sanırsam benim kaderimde aşka yer yok...

Sen
yürümelisin,ögrenmelisin koşmadan dizlerini yere koymadan
beni bırakarak...ben seni nasıl olsa bulurum