Anlamsız Sensiz Herşey

Hiçbir zaman,
O buğulu gözlerinin içine bakmaya,
Cesaretim olmadı benim yar.

Bu sensiz şehre,
Gece çöktüğünde.
Işıkları bir bir kapandığında şehrin,
Sana gider bir yanım.

Kelimelerim tükenir de,
Sössüz sözler çığıldar,
Yüreğimden o muamma yüreğine.

Sensizlik limanından kalkar,
Umut gemilerim bir bir,
Süzülür yalnızlık okyanusuna.

Sızım başlar sol yanımda ,
Bir şeyler akıp gider...
Meçhul bilinmezliklere..

Ayın şavkı vurur,
Yakamoz düşmüş,
Sensiz şehre.

Avuçlarımı açarım semaya,
Yükselen ellerim,
Bir martının kanadına takılır.
Gözden uzak,
Alır götürür senin avuçlarına,
Bırakır avuçlarımdaki umutları.
Yok olup gider sonrası ,
Sonsuz boşluğa...

Hoyrat eser,
Sensizlik diyarında.
Rüzgarda benden yana.
Senin süslü kokunu taşır,
Sensiz odama.
Her yer sen kokar.
Sensizlik kokar.

Yoksun işte;
Boşuna avuturum yüreğimi!

Bu şehirde,
Geceleri ,
Göğündeki
Yıldızlara sorar seni.
Hangisini tutup sorsa,
Bir umutla .
Kayar sonsuz boşluğa...



/...İşte böyle yar; tüm duygularımı alıp götürdün gidişinle.
Sadece ardından bakakaldım bırakıp gittin sinsice...
Birazdan damlamaya hazır gözyaşları bıraktın nede olsa ...
Yaşamaya değer olmayan hayatın,
Satır aralarında yaşa diye bırakıp gittin.
Anlamsız sensiz her şey.
Neden bıraktın beni bu anlamsızlığın içinde .../