Anlarsin

bir gün bir gece,
acılar içinde caldığında sirenler
,anlarsn

kanter içinde kalktığıın'da uykundan

üst üste yaktığın sıgaralar kesmediğinde

her gece şişmis gözlerinle yeni güne,

merhaba deyip camdan bakarken

güneşin aydınlattığı etrafın,
senin hala karanlık kaldığında içinde
anlarsın...

çaresi olmayan bir yorgunluk,sardığında,
bedenini.

hiç dinmeyen acılarına karıstığında
duyguların,

özlem ne demek hasret ne demek anlarsın.

gözpınarlarına hakim olamayıp aktığında

en kalabalıklarda bile yanlız kaldığında
anlarsın...

ve aynaya bakıp kendi kendine,
konuştuğunda...

damarlarındaki kanının bile donduğunda
anlarsın....

sevmenin ne olduğunu anlar,

isyan edersin ben gibi,

kimseler duymadığında feryadını

kendine bile anlatamayıp'ta
susmalara hapsettiğinde dilini,anlarsın

en sevdiklerin bir bir gittiğinde

dilinden acı sözler döktüğünde,
kaderin bile,yüzüne gülmediğinde,

çaresizlik neymiş,o gün anlarsın...

uzaktan seyrederken akıp giden zamanı
saramadığında yar deyip, yarinin boynunu

özlem neymiş hasret neymiş o an anlarsın

dört duvar odana hapsettiğinde kendini
anmak istemediğinde kendi ismini

görmek,sarmak ,koklamak istediğin,
o yari bile aklından sildiğin de
anlarsın....

acılarına gülüp geçtiğinde,

ben gibi hayata siktiri çektiğinde

aldığın nefes bile fazla geldiğinde
ölümü istemek neymiş, bir gün anlarsın,

işe gitmek için kapını açtığında

cansız bedenime kapında rastladığında

işte o an ambulansı aradığında

,herşeye geç kaldığını o an anlarsın...