Anlaşılmaz Yıkık

güncel uysallıklara gösterecek bir yerim yok
ömrüme kastetmişken hele bir de böyle çizgisiz denizliliğim
ağlayışımın tüm yelkenleri fora beyaz yürekli
iyi niyetli olağanüstü leyladır her nefes alışım susuşum
başımı şöyle bir kaldırıp gökyüzüne senmişsin gibi bakışım
ellerim ki çıkrığı maviler ülkesinin ilkesiz
nerde akşam orda aykırı bu sevda

anlaşılmaz yıkık...

yıkandığım bir rüyaydı aydınlığınla
elim yüzüm maviye banmış gülüş salkımı
sohbetlerinden çıkmış gibiydi yalnızlığım
istanbul akşamları kadar soğuk anılarla depreşik
elim yüzüm mavi yalnızlığım soğuk

anlaşılmaz yıkık...

sayısız yorgunluklar eskittim
seni düşünmeye hain uykular
terk edilmiş ev odaları
beyaz badanalı iyimser duvarlar
kışları is kokulu kenar mahalle sokakları
acımsı özlem kırmızısı rengi uçurtmalar
eskimeyi de eskittim
iki sonsuzum vardı
zaman ve aşk...
zamanı da eskiterek
kaldım gerçek sonsuzlukta...aşk...

anlaşılmaz yıkık...

kahır şapşalı bir ormanım vardı
ağaçları kuşkulu gölge vermeye
sana kirpiklerimi kırpışıma
konusunu peşine taktığım
hayalperest intiharlar
özendiğim şairlerin hayatları vardı
aşkı başaramama gerekçelerimde
sıkıcı yazları ömür edinmiş limanlar yorgunu
yolcu vapurlarım
mevsim meyvelerinde bırakılmış
kekre tatlarım vardım
sevdalı kumru sesleriyle parçalanmış
ikindi çaylarım

soluğundan uzak
dağ havası heveslisi
ben...

anlaşılmaz yıkık...