Anne

Ay düşende, anne
Yüzüme bak gülümse
Gecelere ağlarken ben
Sen sabahları düşle, anne.

Vuslat duvarlarında hasretliğin
Koyu bir gölgedir anne,
Kuşluk vakti sevmelerimle
Yoluna yüreğimi seriyorum
Hiçbir mektubunda yalnız değilim
Biliyorsun anne.

Hüzünlü sesin kulaklarımda
Sığındığım geceler kadar büyüyorsun
Düşlerime sığmayacak kadar;
Büyüyorsun anne, içimdeki ölüm korkusunda.

Anne, yalnızım şimdi
Bir elimde resmin
Bir elimde vasiyetim
Bir de sabahı gören mağrur bir şiirin
Dağılıyor mürekkep izi, kanımda.

Ay düşende, anne
Yüzüme bak gülümse
Ben ölünce bile
Hala yaşadığımı düşle, anne
Hala yaşadığımı düşle...