Anne Ve Çocuk

Koca şehir suskun... Durgun yine...
İnsanlar, koşturuyor sokaklarda...
Martı çığlıkları var havada...
Bir çocuk bir de anne burada...
Çocuk ağlıyor, "anne simit" diye...
Simitçi bağırıyor "simit gevrek" diye...
Anne suskun... Gözünde yaşlar..
Çocuk ağlar, anne yalnız okşar...
Hafif sesli konuşur çocuğuna...
Anlatır; "yavrum para yok ya"
Çocuk anlamaz annenin halini...
Biraz daha yükseltir sesini...
Anne üzgün,
İzledim, dinledim, üzülerek...
"Ben alsam" dedim simidi...
Anne, bana ne derdi ki?
Ya gururu incinir ise?
Vicdanım rahat etmedi yine...
Çağırdım simitçiye...
Söyledim;
"Ver bir simit" diye...
Aldım simidi uzattım çocuğa...
Çocuk baktı anneye...
Anne, sessiz, masum bir bakış yaptı.
Ben, mutlu oldum o an...
Vicdanımsa rahattı.
Sessizce uzaklaştım, ayrıldım oradan...
Aslında hepimizindi bu vatan...
Yarın bende de olmaz belki;
Bu gün onlarda olmayan...