Anne Yüzünde Kirlenen Çocukluğum

İnsanın

en onarılmaz yaralarını

annesinden alması

ne garip değil mi?

Düşünce

yaralarımı saracak

şifa olacak

bir kök bağım yoktu benim.

Tek başına

sendeleye /sendeleye

sabrımla /duamla

sardım yaralarımı.

Şiir tozu ektim üstlerine

mürekkebimle suladım hep.

Şifası olmayan sızımın üstünde açardı

umut gülleri,

bazende solardı

kururdu

yeşertmeye yetmezdi yüreğim.

Şimdi hecelere bölüyorum

geçmişin zaman şeridini.

Gücümün, nefesimin yetmediği

satır aralarına gizlemeye çalıştığım 

tek yanım

Çocukluğumdu.

Temeli bozuk bir evin çöküşü gibiydi

sarsılışım, kederlerimin üstüme yıkılışı,

çocukluğumun tebessümleri

bir anne yüzünde kirlendi.

Benim yüzümde

hiçbir zaman gülmedi.

Kaldırın gözümün önünden 

şimdi

yaramın üstünde tepinip duran

durmadan dönen atlı karıncaları.

Yaram

Keşke yardan kalma olsaydı. 

Fatma Berber