Annem

Bir gül kopardım dalından,
Beyaz pembe karışımı,
Sana benziyordu.
Onun için kopardım.
Annem!
Elime dikenleri battı.
Kanattı.
Canım biraz acıdı,
Senin yokluğun kadar değil,
Yokluğun,
Bambaşka bir acı.
Kokladım ,
Sen kokuyordu.
Saf,
Temiz,
Ve güzel.
Günlük defter arasına koydum,
Sen gülleri çok severdin.
Bense seni çok seviyorum.
Her gün,
Her saniye aklımdasın.
Her işimde seni görüyor,
Senin sesini işitiyorum,
Üzüntümü, yalnızlığımı,
Sevincimi,
Seninle paylaşır,
Seninle unutur,
Seninle teselli olurdum.
Şimdiyse her duygumda ,
Yalnız kaldım,
Kiminle paylaşayım,
Kim beni anlar?
Kim beni teselli eder?
Kendimi çok yalnız hissediyorum.
Yokluğun,
Ve özleminle
İçim o kadar dolmuş ki;
Boğulmak üzereyim,
Dağlara, bulutlara,yollara,
Denize,ağaçlara,
Çiçeklere sesleniyor,
Gözyaşlarımı,
Onlar yanında akıtıyor,
Sırrımı onlarla paylaşıyorum.