Annem.

Sen ucu, ucuna yamarken eskileri

Yepyeni elbiseler giyerdi komşu çocuğu

İmrenirdim

Dolu, dolu, kızgınlıklar bilenirdim

Bilmezdim ki tarladan gelmişsin

Bostan ekmişsin sıcağın anlında

Yaralı parmakların kanardı annem.

Haylazdım ben

Başın ağrıdığında ağrı kesici alamazdın

Yaralı parmaklarına paçavralar sarardın da

Ellerinin marifetlerini bilmezdim

Mis kokulu yemekler yapardı komşu evin annesi

Sense tahrana çorbasına soğan kavvururdun

Burun kıvırırdım tafra yapar kapıya vurur giderdim

Anlamazdım seni hiç anlamazdım yokluğu

Bilmezdim komşu evin babasının zenginliğini avlulara sığmayan sürülerini

Etin, sütün, peynirin bolluğunu görürdümde

Sanki senin suçunmuş gibi kınardım

Babamın kap, kaşık satmak için köy, köy, dolaşırken

Bir gittimi günlerce gelmezdi işlerin tümü

Sırtına bindiğini anlamazdım hiç

Çilenin ne demek olduğunu

Görmezdim annem.

Üçbeş parça taşlı verimsiz tarlada güneş altında yanarken beni ağacın gölgesine göndermeni.

Akşam eve gelince yorgunluktan bitap düşüşünü düşünmemişim annem.

O gün kahrolası o gün

Ayrılıp şehre giderken

Gitme oğul deyişini nasıl sindirdiysem

İlkgelmezin kaştan (tepeden) geri dönüp baktığımda halen kapıda ağladığını

Şimdiki gibi hissetseydim ağlatırmıydım seni annem.

Düşündükçe yakmak geliyor içimden herşeyi

Ben cahil kalmayacağım derken meğer sen

Kaç okul okumuş neler bilirmişin annem.

Hani o şevkatli oğul deyişin

O toprak kokan ellerin

O bembeyaz cemberin

Hani o allı öğnüğün beline sardığın kuşağın

Ben o sandığını açtığımda gözlerim boşaldı

Göksüm sıkıştı gönderdiğim mektupları

Özenle sarıp saklamışsın annem.

Evlat beklemenin en acı örneğini yaşıyorum

Mektup yok günlerce beklenen ama

Elinin içindeki telefondamı yok diyorum

Ben şimdi saçlarım ağarmış biçare

Anılarınla doluyum

Ne desem suçlarımı hafifletmiyor

Öylesine doluyum ki annem...

Mustafa Yaman

24.4.2021