Anneme Mektup

Anahtarı üzerinde kapını açardım
Her akşamüzeri mesai bitiminde
Kolayca ardına varan ahşap, beyaz, sevgi kapım
Karşımda özlem dolu bakışın, beyaz örtün
Kucaklamak isteyen gözlerin gözlerimdeyken
Büyümüşlüğün vakarı ruhumda ne de çirkin
Davet dolu kucağına atlamayışımın sebebi
Hay ben büyümenin, bu yaşın mecburiyetine!
Ne vardı ki kocaman kucağında kaybolmadım
Ne vardı ki göğsünde bir daha bir daha uyumadım
Ömür ne kadar ki dizlerindeki huzurun kıymetini bilemedim
Yanındayken ne güzel uyurdum, vakitli vakitsiz
Senin varlığınla mutluydum, bu mutluluk tarifsiz,
Sabah uğurladığın dualarınla vardım gideceğim yere
Akşam ben gelmeden uyumayışına kızdığım anlar
Yok mu o anlar seni anlamayan, o geceler
Şimdi bir kızım var, sendeki endişeyi yüreğime katan
Sendeki anneden bana geçen, senin baba tezahürün
Senin de tek evladın vardı Allah'ın emriyle
Yaratan bana da aynı kaderi verdi, izniyle
Nasipse, senin gibi bir anne olamasam da
Örnek aldığım sensin, anne gibi bir baba olmaya talibim
Sana ettiğim duaların, çeyreğine evladımdan razıyım
Rabbim nasip etseydi de biraz daha senle yaşasaydım
Sarılamadığım kadar boynuna sarılsaydım
Koklasaydım amber kokunu, saçlarını yine tutsaydım
Tıpkı küçüklüğümdeki gibi dolasaydım parmaklarıma
Saçlarını tarayışını izleseydim, o simsiyah ve uzun
Güzel saçlarını yine görebilseydim
Yine seni öpseydim
Annem!