Aprantiler

hep bir kırıklık ve hep bir çoğalmayla
uğulduyor oda
koyu düşünceli seslerle dökülüyor duvarlar

terime sığınmış çığlığının
kimler pıhtılaşmış içinde
ne çok boyutu var gözlerinin
tüm masalların felaketi
karalanmış kirpiğinde

hepsini
hepsini düşür kendinden
hepsini ben saklayacağım

aydınlık bir yol uzanıyor önünde
sarı bir şimşek yakacak tüm yitik kentleri
son ıslığını çalan kirli çocuğu çıkaralım
bu esrik geceden

tüm günahları af olsun
biraz sen olsun
biraz ben olsun

salalım gitsin düşlerine



nefesimizde gizlenen yüzyıl büyüklüğünde bir tay
sınır tanımayan direnişçiler gibi
koşuyor yüzümüzde unuttuğumuz ateşlere

şimdi
tüm yalnız çocuklar
yakıyor kimselere anlatmadıkları dertlerini

şimdi
derin bir soluk al

şimdi

bu doyumsuz sevecenliğe

boya kendini...