Ara sıra olduğu gibi

Ben umudun karşı komşusu
Mazinin üst komşusu
Saadetin kapıcısıyım.
Gri bir odam
mor antre içinde saklı anılarım var,
miadı dolmuş sevdalarım var.

Ara sıra olduğu gibi;

Umudun benden kaçışları var.
Belki dedim inmiştir maziye
bende indim ardı sıra maziye
baktım karışmış umut araziye,
neyse dedim artık,
Gece oldu
Can sıkıntısı doldu.
bir adı mutluluk diğer adı saadet
gittim kapısını çaldım umutsuz
kırpık fısıltılar duyuluyor uçsuz
alacalı ışıltılar görülüyordu pervassız,
neyse beklemeye koyuldum umutsuz
Sonra farkına vardım ki
kapısında bir not ; '' SAADETİN KAPISI UMUTLA AÇILIR''..
Diye
zaten umutsuzdum..
salındım merdivenlerden aşağı
attım bir sağ bir sol ayağı
indim maziye
moralim sıfır
mecalim kısırdı
Sesim istiridye beyazı,
söylenesi gereken sözlerin uykusu vardı
uyuttum cümle cümle dilimin ekşi yerinde,

Arsıra olduğu gibi;
geçende olduğu gibi
Yine indim maziye;
yad ettim iyiyi kötüyü,
Dev ölü sıçanlara benzeyen
steyşınlar park edildi önüme
al dediler dostum anahtarı senin,
sanki derdim araba
sanki derdim paraydı
Cüzdanımda banknotlar renklerini yitirdi be.
altı sıfırlı paralar bile alamaz
derman olamaz derdime,
ne arabası
ne parası dostum,
benim maldan yana
benim mülkten yana değil derdim!..

Okyanuslar gibi gri dağlar gördüm rüyamda,
üstlerinde hiçbir evin ışığı yanmıyordu,
tabutlar vardı sadece; yürürken konuşan
ve sürekli birbirini gömen gri kumlara.
onların gizemini aydınlatmaya çalışıyorum saadetin gölgesinde.
ara sıra olduğu gibi...