Ardı Sıra

Unutursun...

Öylece yürüyüp geçerken, 

Çamların kenarından, 

Selam vermeyi, 

Sokaktaki bir yavru köpeğe... 

Ya da saçlarını okşamayı, 

Küçük bir çocuğun... 

Şakalaşmayı, 

Serpilip boy vermiş bir gençle... 

Unutursun... 

Yürümek değil,

Koşmak hayatın içinden, 

Yetişmek kaygısı, 

Avuç içlerini terletirken, 

Unutursun... 

Güvercinleri öpmeyi... 

Neden sonra, 

Sıyrılıp gelen yalnızlık, 

Kalbini incitirken, 

Sokak köpekleridir eşlik eder, 

Unuttuklarına.. 

Serpilmiş bir genç, 

Es geçtiğin bir çocuk, 

Fısıldar umudu, 

Kulaklarına... 

Yine de, 

Unutursun... 

Kışta mor çiçekleri, 

Baharda en sevdiğin battaniyeni... 

Ardı sıra, 

Ufukta çakılı kalmış gözlerin, 

Bulut bulut ıslanmıştır... 

Çeker bir beyaz perde, 

Unutursun... 

Kaderinin satır aralarında, 

Irmak ırmak tutuşur, 

Yine de, 

Unutursun... 

Ve.. 

Uyutursun... 

Gözlerinde nemi, 

Kalbinde hasreti... 

Ruhunda gitmek isteği, 

Selamsız çocuk neşeni, 

Omzuna yükleyip, 

Umudunu mavini...

Uyutursun... 

Her seher vakti, 

Mor yapraklı

Yayla çiçeklerini toplar, 

Koşarken, 

Hayatın içinden... 

Sakallarında çocuk kokusu, 

Boy vermiş bir filiz, 

Uyutursun... 

Omzunda başı sevgilinin... 

Önce çocukları, 

Ardından yaralı kuşları... 

Boyun bükmüş dostları, 

Unutursun... 

Kalbinde tahtını, 

Akla karayı... 

Can bir yanda, 

Bir yanda arşa kavuşmayı... 

Uyutursun...

Öylece yürürken, 

Çamların kıyısından, 

Unutursun... 

Ve tertemiz bir çocuğu 

basmadan bağrına, 

Bir hoşçakal demeden üstelik, 

Kalbini Uyutursun... 

11/05/2019 - Adana