Artık Çok Geç
Bazı cümleler vardır ya…
Söylenmediği hâlde insanın içine bıçak gibi saplanır.
Bazı vedalar da vardır…
Hiç el sallanmadan,
Hiç arkasına bakılmadan çekip gider.
Ve bazı kırgınlıklar…
Sadece bir suskunlukla başlar,
Yıllar geçse bile içindeki yangını söndüremez.
.
Bir zamanlar bir “biz” vardı…
Adını söylemek bile kalbimi titretirdi.
Şimdi ne adın kaldı içimde yankı bulan,
Ne de senin uğruna dua eden bir ben…
.
Ben, o en çok sustuğum gecelerde,
sana en çok anlattım kendimi.
Sen duymadın.
Duymak istemedin belki.
Ama ben…
Bir cümle kurabilmek için,
içimde kaç kere yıkıldım, bir bilsen.
.
Çünkü artık çok geç…
.
Geç kalınmış bir özrün,
Tutulmamış bir sözün,
Aranmamış bir telefonun
Ve hiç yazılmamış bir mesajın ardından
Yoruldum ben, beklemekten…
Ve sen hiçbir zaman gelmemişken,
Ben seni her akşam aynı saatte içimde gömdüm.
.
Bazı insanlar vardır…
Seninle yaşarken bile senden çok uzaktadır.
Ve bazı acılar…
Sana hiçbir şey yapmamış biri tarafından yaşatılır.
İşte sen…
Beni en çok suskunluğunla öldürdün.
.
Bir gün geri dönersin sanmıştım.
Yine yüzümde o eksik gülümsemeyi tamamlarsın diye umut etmiştim.
Ama öğrendim…
Gidenin pişmanlığı,
kalan için bir anlam taşımazmış.
Çünkü acının ömrü geri dönüşle değil,
içindeki yıkımla ölçülürmüş.
.
Artık senden bahsederken sesim titremiyor.
Adını duymak gözlerimi buğulamıyor.
Çünkü ben seni, artık bir dua değil…
Bir hayal kırıklığı olarak anıyorum.
.
Sana ait her cümleyi içimden söküp attım.
Ama nedense en çok “keşke” takıldı dilime…
Keşke seni hiç tanımasaydım demedim…
Ama keşke, bu kadar çok sevmeseydim seni.
.
Ben seni affetmeye değil…
Kendimi iyileştirmeye çalıştım.
Ve anladım…
Bazen en büyük iyileşmek,
Artık hiçbir şey hissetmemekmiş.
.
Senin için yazılmış şiirler, yakılmış şarkılar,
Gecelerce ağlanmış dualar var bu yürekte.
Ama artık sana dair tek bir şey yok içimde.
Ne umut…
Ne özlem…
Ne de bir adım gel diye bekleyen ben.
Ve ben bu geç kalınmışlığa seni değil, kendimi
affedemiyorum…
.
Şimdi her şey için…
Geç.
Çok geç.
O kadar geç ki…
Geri dönsen bile, seni affedecek o “ben” yok artık içimde.
.
Sen unuttun…
Ben ezberledim.
Sen sustun…
Ben içimde bağırdım.
Ama ne olursa olsun,
Bu hikâyenin sonu artık değişmez.
.
Çünkü bazı yıkımlar,
Yeniden inşa edilmez.
