Asil Yüreğimi İkna Edemedim

yanarım kömür gibi demiştin
aşka düşünce
kedi gibi sokulur ısınırım koynunda demiştin
zemheride üşüyünce
lakin, yorgun ağaçların kıpırtısı gibi esince
ölüm çekti sanki soluğun
ve ayrılık oldu
gönlüne giren ilk konuğun

sen gittikten sonra
yalnızlığa ağ ören zülüflerimi ahlarla düğümledim
kara benli yanağımda
izi kaldı parmaklarının
ve silmedim inadına
t/aşkın sularına
n/asırlı duvarlarıma
yine de set çekmedim
isteseydim çeker giderdim senin gibi
lakin zamana inat gitmedim

kozasından çıkan kelebek yavrusu gibi
göğü y/ararcasına açtım masmavi
zamanın paslattığı yelkovan ve akrebi
paralarcasına tırnaklarım
dolunca vadesi, gecedeki ay'ın
susup yama yaptım
ruhumdaki çatlakları
ve topladım yerdeki tüm kuşkuları
teselli b/astım bahar dallarına
isteseydim ben de severdim bir daha
lakin yazgım diyerek hazan yapraklarını
sürdüm alnıma

ve beni kovan kalbini
kıble ettim
son dualarıma sen aminsin diye
bu yüzden başka kimseyi sevmedim
sevmek
kutsal demiştin bir zamanlar
sadık kalmalı demiştin
bana emanet etmiştin
dizime toplayıp, derlediğin kır çiçeklerini
dallarında çoşturup ötüşen serçeleri
özenip bakınca onlara doğurmam için çocukları
lakin sen yıkıp gittin tüm hayalleri
ben kalıp bekledim
isteseydim giderdim gitmedim

şimdi ürkek yüreğim demlenirken
hala zamanın elinde
aynayı tutuyorum
aptallıkla parlayan yüzüme
saymadım kaç kalbin içine girmediğimi
soğuk ve yalnız geçen gecelerimi
gıcırdayan kapıdan, ümit beklediğimi
dumanı üstünde tüten yalnızlıkları üflediğimi
ve saymadım kaç kez yenildiğimi

karaya oturmuş, sürmeli gözlerim
ve aklımda kalacak
tek kıyametti ihanetin
isteseydim aynısını yapardım
lakin
asil yüreğimi
bir türlü ikna edemedim...