Aşk Çarpması

Yağmurun sesiydi kimsesiz gecelerde pencereme vuran
Ve yine bir yağmur damlasıydı gözyaşıma denk olan

Yine bir hikaye başlamıştı ömür çizelgesinde
Yağmurla gelmişti ve belkide öyle gidecekti

Hani yalnızlık tek dostu olur ya insanın
İşte o anlardan biriydi
Biri geldi ve bozdu bu sessizliği

Kalp yorgun,beden bitkin...
Ama aşk işte engel tanımaz ki!
Yağmurla geldi belki rahmet belki bereket
Belki de ömür boyu unutulmayacak bir felaket...

Sesine mevsimler adandı
Bir bakışı için dağlar yerinden oynadı
Göz ve kalp birleşti aklı alt etti
Olmuştu işte,aşk doğmuştu yine
Ne yazık ki öleceğini bile bile

Zaman geçiyor aşk büyüyordu
Gözler daha da kör,
Akıl bir o kadar çaresiz kalıyordu
Zaten böyle olmalıydı
Bu daha aşkın ilkbaharıydı...

Çok geçmedi üzerinden
Ama mevsimler değişti
O taze kokulu bahar gitti,karanlık sonbahar geldi...

Ne giderse gitsin ve ne gelirse gelsin aşk inadına büyüdü
Akla karşı geldi,kalbi tamamen sardı
Sonunu düşünmeden ilerliyordu
Bir gün yorulacağı hiç aklına gelmiyordu...

Kış geldi ve yine yalnızlığın hüküm sürdüğü bir gecede,
Yağmur yine pencereyi tıkladı
Neden sonra farkına varmıştım
Dostom hep yanımda olduğumu fısıldıyordu
Yalnızlık yanıma çok yakışıyordu

Yine oturup kaldım bir köşede
Ve baktım geçen koskoca maziye

Aşk hala büyümekteymiş
Ve mevsimler değişmekteymiş
Aradan yıllar geçmiş...

Geriye yorgun ve yaralı bir kalp,
Sonsuza dek sürecek bir aşk kalmış
Ve şimdi bunu çok daha iyi anlıyorum ki
Aşk adamı fena çarparmış...