Aşk Efsanesi

gözyaşlarıyla mı besleniyor hep insanlar
etrafımı sarmış kandan katılaşmış duvar
yıldızlar yakar mı geceyi gün doğmazsa
ya zamansız kazılırsa kaderimde mezar

kara gözlerimden akan zehri içebilsen
dudaklarımdaki mühürü bir çözebilsen
perdesini çekmiş insafsız gece gündüze
keşke güneş olup beni aydınlatabilsen

saçaklarımdan hüzzam damlıyor sonlara
sensizlik yaşlanıyor her geçen hün hücremde
kör karanlık boğuyor ömrümü azar azar
kör talihmiş yerleşen kurulan mabedimde

çölümdeki kaktüs batar mı bol dikeniyle
ben yorgun bir deve gibi çöktüm bu vadiye
ne kumlar kaçtı gözüme de kör olmadım
kör olan mecnun oldu o güzel efsanede

nasırlı ellerim acıtır mı ak tenini
unuttun ölümüne ettiğin yeminini
kuraları ben koymadım bu şartsız aşkların
acılar zamanla koyulaştırıyor demini

çatlıyan dudaklarım susuzluktan kurudu
son çırpınışındaki atı herkes vururdu
haydi çek tetiği zulmetme artık yeter
bu yaşamak inan ki ölmekten daha beter