Aşk-ı Hüzün

Dilde elveda var, titrek ve ürkek!
Yağmur damlaları ve göz yaşları artık aynı!
Geride olanlar ve elde kalanlar,
Artık yıkıcı bir anı seli!

İçeri doğru bakar gibi,
Geleceğe bakış artık zor!
Yitirildiği sanılan, güven!
Sevgiden başkası değilmiş!
Tutkudan başkası da değilmiş!
Belki başka birisiymiş?
Belki de hevesin bir nefes gibi,
Tükeniş sesleriymiş!

Artık aynı her mevsim.
Sadece sonbahar ve güz!
Gülüşsüz ve tebessümsüz bir yüz!
İnişli-çıkışlı atlatılan, tüm engeller!
Artık dümdüz!

Sokak lambaları ve cadde kemerleri,
Artık enine boyuna üzgün.
Kaldırımlar ve yapraklar nemli,
Ve havada buz yelinden bir soğuk!
İç buruk, fenerler sönük,
Ve şah, mat!
Kısasta donuk ve çıplak hünkar.
Mecbur kalınan karanlık seferler,
Kuşatmalarda zorunlu geri çekilmeler,
Ölümcül teslimiyetler,
Ve hünkar boyun eğdi, düşmanı ayrılığa!
Saltanat çöküverdi hüzn-ü aşk'a!

Şimdi, boş bir kafa,
Dolu bir göz!
Sürçmekte, titreyen dil!
Belki dirilir, belki de gömülür tarihe!
Tarihin en dibine!
En ulaşılmazına!
En tozlusuna!

Bilmek! Her bir şeyi, her dokunuşu!
Bir de vurulmak, gökyüzü o gözlere !
Her bir zerrede, ve her bir köşede,
Sevda olup akmak ve anlatmak!
Her zaman o, diyebilmek!
Ve o, amansızı benimsemek!
Yaşanmış önceden, şimdi yaşanılmamış!
Sonrada yaşanılmayacak,
Yalnızlıkta o, diyebilmek!

Yalnızlık ikliminin kuşağı, gizlerken özlemi!
Dürtüleri eskisi gibi değildir artık!
Taş yerinde ağırdır.
Öyle yerinde,
O, özlenilenin kollarında vardır.
Vuslat yakmaktadır uzaklığıyla!
İlahi bir mesaj gibi!

Yıllar, salkım saçak kuşatmıştır!
Cephede düşman ablukasında gibi,
Ses eder de, duyulmaz gibi,
Yol verilmişte, yürünmez gibi,
El sallanılmışta, görünmez gibi,
İlk gün gibi, belkide son sözlermiş gibi,
Düşman gibi, acımasızdır ayrılık!

Hatıra nedir o vakit?
Koskocaman bir yaşanılmışlık mı?
Her saniyesinden sonra, bir saniye daha mı?
Özlenilenden ayrı, bir gün daha mı?
Katlanılır mı, o vakit?
Elveda deyip unutmak mı?
Bu kadar kolay mı?
Ayrılık, sade kuru bir elveda mı?
/
Aşk-ı Hüzün, ayrılık mı?
Yoksa elveda mı?