Âşk-ı Nefes

Bir kişi bilirim;
Alır götürür beni yüzyıllar ötesine.

Bir kişi bilirim;
Buluşturur hep birbirinden uzakta ki,
Ruhum ve bedeni mi.

Bir kişi bilirim;
Alır götürür beni en hırçın okyanuslara,

Taşır dalgaların zirvesine,
Ta ki nefesin dalga kıranına kadar.

O ki Şems, O ki Mevlana,
Onlar ki iki değil bir.

Zahirde de bir, batında da bir,
Onsekizbin âlemin manasıda bir.

Onlar ki aşk lambasın da,
Bir tutam yağ, bir tutam fitil.

İki aşk birleşti bu yolda aşk-ı ilahi,
Aşkın alameti oldu bize mesnevi-i.

Âlem-i mana ile dinledin mi Ney'i,
Bakma da gör ilk onsekiz beyiti.

Dinle öyleyse bırak malayaniyi,
Görürsün belki insan-ı kamili.

Ey! Ney avcısı neyzen, ne yaptın aşkın sırrını,
Kamışlıktan koparıp aldığın o sazı.

Yakıp gövdesini düzelttin mi onu?
Boşalttın mı içinin kof tortusunu.

Deldin mi nefesin perdelerini?
Tak o zaman tacı, başparesini.

Üfle nefeste ki sırrı üfle,
Üfle sır sanılan ismi üfle.

Üfle neyzen aşk ile,
Yayılsın nefes nar ile,

Ulaşsın âleme tını ile,
Yansın benliğim HÛ ile.

Nefesin sırrı ki, bilinmeyen di bilindi,
Bilenler ise yediyüz yıldır dost gönüllerdi.

'Ne olursan ol yine de gel' dedi,
Evet, her şey sevgiden ibaretti.
VESSELAM