Aşk İki Kişiliktir

Ben hiç aşık olmadım 

Hiç ağlamadım geceleri, 

Hiç uykusuz kalmadım sabahlara kadar 

Ve hiç gülmedim, içim kan ağlarken 

Ben hiç aşık olmadım 

Hiç beklemedim birini evinin önünde, saatlerce 

Hiç demedim, 

Hiç değilse pencereye çıksa da yüzünü görsem diye 

Ve yolumu geçirmedim sokağından 

Ve hiç söylemedim, 

“Canın üstündür canımdan” 

Ben hiç aşık olmadım 

Yağmurlar hiç yakmadı yüreğimi, 

Baharlar hiç acıtmadı içimi, 

İncinmedim, hiç kimse kırmadı beni 

Ben hiç aşık olmadım 

Hiç terlemedi avuçlarım, 

Hiç ıslanmadı yanaklarım olur olmaz yere 

Birinin gözlerine bakarken kaybolmadım hiç 

Ben hiç aşık olmadım 

Yerinden çıkacakmış gibi hiç atmadı kalbim, 

Birinin karşısında tutulmadı dilim 

Ve hiç tutmadı yabancı bir eli elim 

Ve hiç kimseye söylemedim, “sevgilim” 

Ben hiç aşık olmadım 

Buğulu camlara kalp yapıp iki yanına isim yazmadım 

Parkların banklarına kimsenin adını kazımadım 

Kimsenin adını adımın yanına yazmadım 

Ben hiç aşık olmadım 

“Ya seninim ya hiç kimsenin” hiç demedim 

Kimseyi canımdan çok sevmedim 

Ağlamadım içimden ve hiç boynumu eğmedim 

Hiç kimseyle aynı gün ölmeyi istemedim 

Ben hiç aşık olmadım 

Çiçekleri sevmedim, hele gülü hiç 

Baharları da sevmedim, yağmurları da 

Hayaliyle avunduğum hiç kimse olmadı 

Ben hiç aşık olmadım 

Çünkü “aşk iki kişiliktir” 

Yaşayamadığım bir sevinçtir