Aşk Işığı

bugün gülüşlerim
İstanbul'un erguvanları kadar sönük
annemin saçları kadar sonbahar
babamın dağları kadar boran
aşkın ilk gözyaşları kadar ıslak
unutulmuş şehir kadar boş ve uzak
her yanım....

içimde dinginleşen bir kadın yarım
bir yanım huysuzlaşan ihtiyar
hangi yüreğim burkulsa
hangi yaram deşilse
göz çamurlarımdan
kusacak doluluğum İstanbul mazgallarına
beni azat et ey yar!

dönüp dolaşıp,aynı noktanın etrafında dönmek
ve hatta bir arpa boyu yol gidememek gibi
yoruyor bu hayatın dik patikaları
örseliyor çünkü her çivisi çakıldıkça duvara
selin ardından güneşi beklemek kadar soğuk
anne kaybı kadar buruk
güneşi uğurlayıp
yıldızların kayıp olması kadar
eskiğim bugün yeryüzünde

tuvaldeki boşluk
sofradaki tuzluk kadar
değersiz
ve aldığım nefes kadar g/iz
anlamsız belki de yaşamak
ne dersiniz?
lakin ne var ki...
incinerek büyüyormuş insan
tabiat ananın tek kuralını
öğrenirken geçiyor anlamadan bu zaman


gidişli dönüşlü bir yolun tek bileti
kesiliyor elinize
ve mührü vuruluyor kader çizgisine
ipe asılmış rüzgarlarla hayatın
dalgalanmakta duygularım
eğer beraber yanmaksa aşkta mecburiyet
o zaman yeniden sevmeye varım...

lakin
kader; ruhuma işlerken bu acıklı danteli
yama üstüne yama yapmak varmış
ak topuzlu başımdan
sedef oymalı tokaları
zamanın merdivenlerinden saya saya atmakmış

şimdi mevsimin son baharında
hastalıklı bir incir ağacının
tatsız bir meyvesi gibi çürüsem de
yavaş yavaş dalımda
hışırtısı duyulsa da yapraklarımın
yine de,
sönmesin düşlerimin mavisinden gözlerim
düşmesin ölüm tuzağına dizlerim
ölüm kusmasın yine şafak güneşe
yığılan günahlarımı Tanrım affet
eğer hala yanıyorsa aşk ışığımda
son asalet.....