Aşk Ölmez Aşık Ölür

Suçum;
Kırmızıya gül dedim ben,
beyaza pak yüzün,
tenine huzur,
kokuna misk-i amber,
gözlerine aşk.

...

Dememeliydim, haklıydın.
Kırmızı kandı sana,
Beyazsa renk bile değildi ki esmerdin sende
Tenin hep mağrur, çekingen ve bin atlas yorgandı bana gölgen.
Kokunu da koklatmazdın ve ben uzaklardan duyar, koklardım adını, tenini, yüzünü, soluğunu, solunu uzaklardan severdim.
Gözlerin... Gözlerinde gülerken ve hatta bana bakarken bile ben yokken, aşk dememeliydim...
Dememeliydim, hatalıyım kabul.
Kabul fakat savaş sübyanları kadar masumum, tek suçum solunda doğmaktı ve ölüyorum tekrar solunda aşkı soluyamadan.
Oysa cennetti solun bana,
Ben sol cennetim diyordum, tüm sesler kesiliyor, martılar susuyor, iskeleden kalkan gemiler bize ilişmeden gidiyordu.
Ben susuyordum, sen zaten hiç aşkımla aramıza girmezdin.
Girmedin de...
Seven hep bendim sense sadece izin verdin.
Ölen benken de izin ver mezarım soluna defnedilsin.
Huzur içinde öleyim.

Gizem Çavuşoğlu