Aşk Ve Öfkem Dizboyu

Dinmiyor içimdeki yara, kan ter içindeyim.
Kaybolmuşum derin kuytularda, bilmem ne haldeyim.

Şavk-ı vurmuş acıların, gölgesindeki aynalar.
Neredesiniz!!! Gerçek sandığım dostlar.

Kimsesiz kalmışım, okyanusun dibinde demirli.
Haykırışım nafile, sessiz geçer her gemi.

Akdeniz limanlarında kaldı, ruhumun bir bedeni.
Gözlerimin fer-i sönmüş, sanmayın sizden deli.

Mızrak ucundaki her çizgi, kalbimimi acıtır.
Bilmem kaç kişinin izlerini yansıtır.

Yolunda derviş olmuş, aşka susamışlığın.
Yitip giden yılların, kuytusunda kalmışım.

Geldi !!! Olmak zamanın, hakikatın kollarında.
Verirsem eğer son nefesi, kardaş senin yolunda.

Korkmam nafile benim, geldi ayrılık vakti.
Saflığımı almayın, insanlığımdan çıkarmayın.

Gitti gönlüm seninle, uçtu, göçtü sersefil.
Depremin kuytu karanlığına, sığınmış bir serçeyim.

Kalmamış güzel latifeler, her kim olmuşsa, derbeder.
Yolunda kilim olsa, belki o da kalkıp gider.

Sen sen ol! Unutma, herkes kendi kendine eder.
Değerini bilenle dolaş, aklın ve yüreğinle kardaş.

Öfkenin denizinde boğulma, hamurun ince diye.
Görünür için dışın, saklı olmayından korkma.

Sözün bittiği yerde, kalemde tükenir elbet.
Sana diyecek sözüm yok, git gittiğin yoldan.

Suratını asmış, soğuk bir hilal, gecenin zifir karanlığında.
Elbet gelecek birgün, kışın ayazında sonu.

Zaman aydınlık olsun, ruhumun hülyalarında.
Öfkem suskun olur elbet, huzurun kollarında.

Teslim olmuş ruhum ve bedenim, toprakla karışacak.
Ebedi sonsuz hayat, elbet bir gün son bulacak.